2009′dan, 2010′a.. Kendim uzerine, esintiler uzerine.. Geleneksel yazim.
Written on January 4, 2010 by ozan
Zeynep.
Elbette ilk kelime bu.
Zeynep’im
Allah bize bu sene kizimi verdi.. Yilin en guzel, en unutulmayacak ani, ben “o ses”i beklerken, dunyaya sessiz gelivermesi idi.
Cok kendine has gulumsemesi benim icin bu yilin en guclu sembolu.. Gozlerinde de, sulalenin sana benziyor israri otesi, kendimi gormem. Yavas yavas cekilmem.
Guldum ve sonunda cok da agladim bu sene.. Beni hayatimin ilk bes, alti senesi en yakindan bilen dort insandan, uc kadindan ikisini bir hafta icinde kaybettim. Biliyorsunuz.
Cok agirdi. Cok agir. Ikisi de “kurtulmus” olsa da.. Dusuncesi, hissiyati kulce gibi.. Ve beni ilk ben gibi taniyanlardan, ben oldugum icin cok sevenlerden Emrullah abi.
Kardeslerim dahi dedi; elbette biraz da giden cocuklugumuz.. “Masumiyet” su aralar cok kullanilan kelimesi.
“Ogrenmemek” elde degil. Hayat, ogretiyor. Bayramini kutlamak icin Aliye Teyze’mi ariyorum. Oldugunu ogreniyorum.. Tesbihini alacagim; ardindan yazdigim mektubu topragina birakmak istiyorum.. Topragina bakmak istiyorum.. Onlari yasatacagim. Ama ne yazsam, nafile.. Bir yandan “yok” hissi.
O yuzden, alt katta sesleri gelen cocuklarina daha da sariliyor insan.
Duygusal ve damardan seyler bunlar. Is hayatinda, bizim “trading floor”da cok da yeri yok.. O yuzden, is hayatima Vogue belgeselindeki Grace’i de, ama Anna’yi da getiriyorum ben.. Belki o yuzden “iyi gidiyor,” isler.. Nazar boncugu.
Iyi gidiyor, ama cok cok zorlu gidiyor.. 2008 sonu karamsarlik vardi.. “Ne olacagiz vardi?” .. 2010 da “nasil cikacagiz” ile cok cetin olacak.. Fakat 2009′da bitmeyecegimize, kizimin uguruyla taaa Mart’ta iddia/prestij koyup, cok hakli cikanlardanim.. Yeni sorumluluklar aldim.. Maalesef bir at yarisi ise bu.. Torosun torunu hissediyor.. At cok dolu dolu gidiyor; onu aciliyor.. Burada birseyler ters gitse, baska bir degerini bilecekle.. Ama daim.
Fakat “fatura”si var.. Agiz kokusu, entrikasi otesi.. Ki onlar hep can sikici.. Hem uretmek, hem yonetmek kolay degil.. Muhtemel ilkbaharda yine birseyleri tazelemem, tekrar kurmam gerekecek.. Hem bunu gerceklestir; hem Brezilya faizi ile Amerikan dolarini makro yorumla. Zor.
Guzel evimde, karimla bir full CL maci dahi izlemeyeli cok oldu! Oylesine stres.
Houston.. Annecigimle ilgili kalkan bulutlar.. Iki kez bize cok cok iyi bakan sehir.. “Noetic Science.” Bir an bile inancimi kaybetmedim.
Inanci birakin, o domuz guvenimi, ozguvenimi beni bu dunyada belki en seven insan anneme verdim. Duraksamadim. Simdilik mutlu ciktik.
Ama bu “bir an”lik, “bir haber”lik hissi beni tekrar tekrar dusunduruyor.. En sevdiklerin yaninda olabilmek..
Canim babacigim tam destekle “burada yasasan da, belki bu kadar gorusebilecegiz” dese de.. Kafamda hep Ingiltere-Turkiye dengesi biliyorsunuz.. Cocuklarin okullari, parklari.
Nerede sorusu? O yuzden iki tarafta da olmayi sonuna kadar basarmaya calismam.. Ama bu da cok yorucu.. En guvendiklerimle projeler konusmali.. Ama ne projeler.. Basa koyulan yastikta baska bir soru.
Zeris’im gibi.. Ona bu dunyadan istediklerim gibi..
Canim karim.. Bunca zorlu, en guzel ile en tasalinin karistigi uc sene daha da baglandigim.. Sevgi, ask, tutku cok farkli uc sey.. Benim gibi “araf”larda bir yazar daha dun, su an benim yazdigimdan da daha cesur, ucu icin de cok emek istiyor demis.. Ve ben de sonuna kadar varim.. Iki cocukla hayat cogunuz biliyorsunuz nasil birsey; ama sanki aliyoruz o emegin karsiligini.. Sapina kadar.
Esintiler.. Bir sene daha esintiler.. Bu sene bir iki gun hic, sifir okuyabildigim zamanlar da oldu.. Hala uluslararasi, global.. Ama bazen lokal karamsarliklara, bogazlasmalara cok da batabiliyor.. Ama iste insana sunlari yazdirabilen bir yer..
Yarin bitse hersey.. “Basardiklarimdan” .. Lise, universite, is cok otesinde.. Bu hayatta benim basardiklarimdan.. Biraktiklarimdan..
Soyle yazabilmek ve Ural’in yuregi sagolsun, bir AcEv ogrencisi kizimizin ruyasi “legal sekreterlik” isi var .. Mesela..
En yakin arkadaslarim ya da karim bile, ya read only, ya az okuyor.. Belli istisnalarla.. (O hagimagi’lerin de o yuzden bende yeri apayri.. Kapa parantez).
O zaman niye yaziyorum? Neden aciliyorum?
Cunku icimden bu geliyor. Cok “ozel” yanlarim da hala var, ozele actigim.. Ama bu “Ed TV” yanini da izleyenler, sessiz sessiz takdir edenler, hayatinin onemli bir kosesine koyanlar var, biliyorum.. Insanin cocugunu birakmayacagi gibi yaziyorum.
Blackberry ile de love/hate iliskim olsa da.. Esintiler kitabimiz? icin daha kendime dusen pay cd’lere dahi bakacak vaktim olmasa da..
Kendim icin, sizin icin yaziyorum.
Insanin hayatinda celiskiler olmali. Oyle guzel.
Ama bir ozu, hamuru, cok saglam capasi da olmali.
En azindan ben cocuklarima oyle ogretecegim.
En onemli dogumlarin, kayiplarin, kayip korkularinin yilindan sonra..
Saglikli, her animizin kiymetini eninde sonunda bilmemizi istedigim, sevdiklerinizle mutlu yillar sizlere.. Hepimize.. Bir..
Gunaydin.
Guzel Cumalar.
If you enjoyed this post Subscribe to our feed
