Perihan Magden’in Ali ile Ramazan’i.. Fikir tamam, bazen icimi yirtmasi tamam.. Ama yer yer anlatimi egreti..
Written on August 16, 2010 by ozan
Yetimhanede birbirini tanimis, iki “hic” cocuk.
Birbirlerine asik oluyorlar.
“Ibne” diyemeden, asik oluyorlar.
Yetimhane sonrasi Istanbul ile bogusuyorlar.
Ve olum ile bitiyor hersey.
Magden’in ilham kaynagi gercek bir Hurriyet haberi zaten.. Aralik 1992′den..
O kadar hor gorulurken, ulkemizde ne kadar yaygin oldugunu sokmus gozlere Magden..
Ama her romanindaki hastalik bazen durup, durup koseyazisi yazmaya basliyor.
Zenginlige yukleniyor.. Buyukada’ya bir kusuyor; icindekilere daha dogrusu..
Fakat bunu yaparken, Ali ya da Ramazan konusmuyor.. Dogudan gelme duyarli Ali ile nereli bile oldugu belli olmayan “pic” Ramo.
Magden kendisi konusuyor.. O da farkli birsey.. Koseyazisi gibi roman oluyor.. Egreti kaciyor.
Bazen kaba erkek gibi, bazen ibne gibi konusturuyor kahramanlarini.. Ama o da yer yer musamere gibi kaldi.
Yani anlayacaginiz fikir, icte yer etmesi hepsi tamam.. Uygulayisi bilemedim.
Kitabin hicbir yani, Magden’in daha basinda alintiladigi su soz kadar carpici degildi..
“People who talk about revolution and class struggle without referring explicitly to everyday life, and without understanding what is subversive about love and what is positive in the refusal of constraints, such people have a corpse in their mouth.” (Raoul Vaneigem)
Su paragrafin romanini, kisa hikayesini yazmaya calismis iste..
If you enjoyed this post Subscribe to our feed
