Gozlerin dolu dolu oldugu an..ve babalik dedigimde ilk gunden beri hissettigim “bag”.
Written on September 30, 2011 by ozan
Daha once esintilere yazmisligim vardir.
Universitede guzel bir edebiyat dersi aldim.. Profesor gelir; her hafta bir romanla ilgili “lecture” verir, gider.
Ertesi gun, “teaching fellow” ile daha kucuk sinif toplanir.. Bizim kadin, her hafta o romanin “hissettirdigi” ile ilgili bir yazi yazdirirdi.. Ilk ders “mutluluk” dedi.
Yazdigim suydu.. Lise basi, bizim lise takimi Serpil Hamdi Tuzun’un Besiktas altyapisi ile oynayacagiz. Fulya’da.. Fark yiyecek olsak da heyecanliyiz. Aksami, aile sofrasi baba ve anneme de soyledim.. Laf arasi saatiyle falan beraber.
Mac saati geldi.. Yagmur, camur bir gun.. Minibusten iniyoruz.. Ustumuzde formalar, kramponlar.. Ayhan, “Ozan, 7 numara, 7 numara diye sana sesleniyor biri” dedi.
Babam gelmisti.. O ani yazdim, o ders.
Su gun de iki elim kan kere kanda olsa gelirdim.
Deniz, binaya girip gozleriyle beni buldugunda da, beynimin kalbimin bir kosesi o Fulya aksamustune gitti.
If you enjoyed this post Subscribe to our feed