Insani hayata baglayan anlar..
Written on January 23, 2012 by ozan
Kizimi okula birakirken.. Kafasinda “kurklu” korumali, sicacik sapkasi.. Arabayi kullanan Dursun abisi, “Zeynep bugun yok mu?” diye takilinca, o bir an bana donup gulen hali..
Kahkaha atsa.. Ya da istemeden gulse.. Bu etkiyi yapmaz.. Bir anlik o gulumseme. Sadece bana.
Oglumu artik sinifinin icine bile sokmusken.. 4 yasinda da, 6 yasinda da, son birkez daha opmek icimden geliyor. Etrafimdaki anneler “bile” pek oyle seyler yapmazken.. Neden sonra kendimi sinif kapisinin obur tarafina atiyorum.
Kareli kapi camindan son bir iceri bakiyorum. Sirasinda oturan kivircik ogluma.. Gozleri, gozlerimi yakaliyor. Ve benim hosuma gidecegini bildigi icin, bir an el salliyor.
“Deliler gibi” ellerini sallasa.. Ya da istemeye istemeye bir el hareketi yapsa.. Ayni etkiyi yapmaz.
O mutevazi, akilli Deniz “smirk” ile bir an icin el salliyor. “Anliyorum ama hadi artik git,” 5 and three quarters neredeyse artik 6 yasinda ancak oyle soylenir!
Boylesine duygusalliga omur bedel..
Sonra o okuldan cikip, “hayata atilip,” yine kopekbaliklari ile de bogussam da..
DeniZeynepim!
If you enjoyed this post Subscribe to our feed
