Iyi ki dogdun canim Zeynep’im, “boncuk” kizim.. (2 Mart 2013 sabahi)
Written on March 6, 2013 by ozan
Dogdugundaki “sakinligi”ne saskinligimi hatirliyorum.. “O sese,” aglamaya kendimi hazirlamis ben, guzel yuzune bakakalmistim.
Ama oncesi, sonrasi hayatimiza getirdigin hicbir sey “sessiz” degildi.
Cinsiyetini ogrenmeye giderken (ve Basak ile doktorumuz onceden erkek oldugunu sanarken), once saglikli ama bir kizim olmasina nasil dua ettigimi ben bilirim.
O andan beri mutlu ettin sen beni.
Klise otesi, “ugur” getirdin hayatimiza.
Ikincilerin daha az resmi cekilir, ciftler daha alismistir denir.
Biraz dogru tabii.. Ama sen o bagimsizliginla, ates ates karakterinle, yorulmak bilmez enerjinle, susune pusune duskunlugunle, bayildigim istahinla hemen icimizde yer ettin.
Ikinciler, ilk cocukta olmayan ozellikleri kapar; biraz da o nedenle farkli karakterde olur da denir.
Bilemiyorum o kadarini.. Bildigim; o kasin ve gozlerin otesi, bazi seyler yaptiginda ve kahkahalar atmak ya da soylenmek istedigimde aslinda hep biraz da kendimi buldum sende.
Birilerimize sinirlendiginde “I am outtaaa here,” diyerek koridora firlaman..
“Time out” diyerek uyaran annene “you time out” cekmen.. ;)
Hele bebekliginde canin annecigine arkasindan aglayacak kadar bagli olman; ama yuvaya baslarken, sinifa girdiginde gulumseyip bir daha arkana bakmaman..
Baba-kiz iliskisinin “ozelligini” hep sezdim.. Ama hep yavas yavas, dogalligiyla olusmasini bekledim.
“Babacim” diyerek, kollarima sokulmani..
Ama “who’s my Valentine” diyerek sordugumda da, “Zeynep ve abi” demene bayildim..
Takimlarimizi sordugumda, “Feneeebaaaacccheeee ve Celsi” cevabiyla aslinda ailene sahip ciktigini sezdim.
DeniZeynep’siniz siz.. Allah’in bana hem ogul, hem kiz sevgisini yasatmasi kesinlikle hayatta basima gelmis en guzel, en anlamli sey.
Hic ayrilmayin.
Ve heyecanla bekledigini bildigim dogumgununun tadini cikar.
Ne kadar opsem, ne kadar, ne kadar opsem, koklasam sana doyamiyorum guzeller guzeli kizim.
If you enjoyed this post Subscribe to our feed
