Ananecigimi satirlarla yasatmaya devam… Uc ani daha aklimda
Written on July 21, 2017 by ozan
Ananecigimi satirlarla yasatmaya devam… Uc ani daha aklimda
Biri taaa ilkokul dort zamanimdan falan. Deniz yaslari yani.
Florya’ya (sanirim.. o yakinlara) denize goturmustu beni. Bir iskeleden gun boyu diger cocuklarla atlayip durdum.
Ama hep sag taraftan.
Gun boyu icimden gecirdim: “Niye kimse soldan atlamaz? Niye kimse soldan atlamaz??”
Icim icimi yedi veeeee
Bildiniz, gun bitmeden gerildim, gerildim: Firlattim kendimi denize soldan.
Bir aciyla sudan firladigimi hatirliyorum sadece.
Kaya doluymus o taraf. O yuzden atlamiyormus kimse!
Gercekten Allah korumus. Yuzume, gozume birsey olmadi.
Gogsumun (kandan), Fenerbahce formasi gibi cubuklu oldugunu hatirliyorum sadece!
Ve sanirim dedeme dahi soyleyemedigimizi…. Galatasaray Adasi’nda yuzmem gerekene dek, „eve“ caktirmadigimi.
;)
O „sefkat“ hissim bende kalan…
Yillar yillar sonra.
Dedem artik „yok.“
Farkli bir ev. Yine Bakirkoy. Londra’dan yeni Istanbul’a geri donmusum.
1999-2000… Bekarim.
Hafta ici, kimi gunler isten cikar, sahilden ananeme kadar otomobil kullanirdim.
Dizi seyrederdik beraber.
Asmali Konak belki?
Gunumu anlatirdim…. Dertlerimi, sevinclerimi.
Bir noktadan sonra, kendimi kanepesine birakip uyudugumu hatirlarim.
Onun operek uyandirdigini… Evime araba kullandigimi
2010 ilkbahari?
Fenerbahce yillar sonra Turkiye Sampiyonu olacak diye sen kalk, 24-36 saatligine Londra’dan Urfa’ya git.
Izo, Uysi, Okan’lar…
Sabaha karsi indim Istanbul’a! Gunu birlik Urfa! Oradan sabah ilk ucakla Londra’ya geri.
Italya, Ispanya da batar mi diye cekinilen gunler. Arada „konferans konusmalari“ yaparak!
Ananemin sabaha karsi beni karsilayip, sabaha karsi ugurladigini hatirliyorum.
Icirdigi tarhana corbalari, kirmizi biberli …. Kupayi biz yine alamayinca takima soylenmeler.
Daima dedemi de anma, ozlem… Cok calistigimi bilirdi, ama ailemi nasil kolladigimi, uzerine titredigimi de.
O evden cikarken, sadece bir iki saatlik uykuya kalmasam, saatler gecirsem diye hayiflandigimi da hatirliyorum.
Beraber her animizin nasil hakkini verdigimizi dusundugum de.
Onu cok ozluyorum.
Ama icimde gercekten paylasilmis bir omrun hazzi. Bu anilari daima yasatacagimi bilmem.
Ve tane tane kendi sevdiklerime aktarmam.
Buradasin, anneannecigim.
If you enjoyed this post Subscribe to our feed
