GÜLÜMSEMESİ. GÜVEN
Written on November 2, 2024 by admin
Posted by mobile phone:
GÜLÜMSEMESİ. GÜVEN
“Gülümsemesini daima hatırlayacağım.”
“Sıcaklığı resimlerden geçiyor. Keşke anneni daha da tanıyabilseydim.”
Duyduğum onlarca cümle arasında, bunlar ayrı bir yer etti.
Anneciğimin gülümsemesi artık sonsuza dek benim zihnimde.
Ama kimisini dün, kimisini 10 yıl önce gördüğüm dostların hatırlaması da öylesine mutlu ediyor beni.
Işık yayardı annem.
Birleştirirdi.
Gülümsetirdi.
Bir araya getirirdi.
Bunlar hep bana miras. Hep bana hamur.
Düğünümüzün sonu, tüm erkek arkadaşlarımın önünde, içinde kahkahalarla poz vermişti.
O güzel açık mavi rengin içinde.
“Eski” videolarını bulduk.
“Hazır mısın, bilemedim” değil; aksine çok iyi geldi.
Deniz’e oyuncak dondurma yedirirken…
10 saniyede bile geçiyor, o sıcaklığı.
Hangi kelimeyi çağrıştırıyor diye düşünüyorum.
Aramızdakinin sonsuz “sevgi” olduğu en barizi.
Ve tabii güven.
O bana “her kapı kapansa, seni ararım” yazdırtan.
Güldüren anıları sonsuz.
Biyoloji dersi, kellik de X geni önemi anlatılır.
“Ben sana hayatta kötü bir şey verdim mi; merak etme”
Vermedi! (Buradaki kötü de, işin mavrası!)
Fransızca hocası “dersi çok iyi; ama arkadaşlarıyla eğlencesi bol” demeye getirir. Bizimki kabarır!
Son 5-10 senemizin sağlık iniş, çıkışları ve gurbet olmasa, elbette daha çok dostuma daha da yakın olurdu.
Ama hepsinin “Emel Teyze’si” olduğunu hep hissettirdi.
Aradı. Sordu.
Umursadı.
Benim annem, insaniydi.
İnsani.
Çok özel.
Hastalık “yakışmaz.”
Ruhunu yaşatmak çok yakışır.
Ve şu an “karşımda” olması dahil, daima benimle.
Bizimle.
If you enjoyed this post Subscribe to our feed
