Yurdumdan donus ve bir arada yasayabilmek..
Written on March 25, 2008 by ozan
Artik uc, dort gun bile uzun sure oldugu icin, boyle memleketten donusler daha bir zor.
Hem ailene, evine doyuyorsun, ama hem de..
Bu sefer vatan iyice karisikti.. Bulutlar karanlikti. En kutlama masalarimda, en yakinlarim arasinda bile “orta vade donus planim bile olsa dondururum” diyenler oldu.
Butun bunlar karmasik ve bazen insanin esesi gelmeyen seyler.. Elbette Gurcan Bilgic’e futbol uzerinden yuklenmek daha kolay.
Ama size sadece soyle birsey anlatacagim.
Dun aksamustu.. Donmemize az kalmis.. Copu site disinda bir cop kutusuna atacagim.. Birikmis copu.. Elimde torbalarla ciktim.
Ama Istanbul, ama Rio, ama Cape Town.. Cok yakindan bildiginiz bir durum.. “Varlikli” bir site ama yanibasinda ayni derece “tekin” olmayan dar sokaklar vb.
Kalin gozlukleri olan yasli bir amca, beni durdurdu.. “Cop mu ariyorsun?”
Goturdugum yeri anlattim.. O da bir kestirme tarif etti.. Dar bir sokagin icinden.. Kafamin icinden o an, Arnavutkoy mevkilerine degin anlatilmis cok sevimsiz darp olaylari vb gecti.. Yine yakinlarimin basina gelen..
“Sagolun” dedim amcaya.. Ve sonra obur salise oyle bir kafasini indirip, yari gulumseyip selam verdi ki bana..
Saygi vardi, ayni toprak vardi, Dogu vardi, vardi da vardi.. O an hissettigim “guven” duygusu iste buraya yazmak istedigim.
Tabii benim basliktan kastim ayni zamanda darbeler ve karsi darbeler ve Nevruzlar ve tahrikler ve donup, donmemeler..
Hepsine en ilac, kendimce ilac anlardan biri yukarida anlattigimdi.
Bizim hafta yeni basliyor.
Gunaydin.
If you enjoyed this post Subscribe to our feed
