Elif Safak’in otobiyografik “Siyah Sut”undeki parmak kadinlar bozdu beni.
Written on May 19, 2008 by ozan
Safak’in cikali bayagi olan son romani.
Romandan cok guncesi..
Kendi kabul ettigi gibi, otobiyografik hamilelik anilari, dusunceleri.
Hepsinden once de, samimice gecirdigini kabul ettigi “post natal depresyon” uzerine gozlemleri, hisleri, dusunceleri.. On anneden birinin yasadigi birsey bu .. Brooke Shields ile Tom Cruise’un sert polemigiyle dunya gundemine de dusmustu.. Cevrenizden, ailenizden bunlari yasayanlar varsa, daha da bir okuyun derim.
Kitabin uc yonu var.
1) Gunluk gibi oldugundan, Safak’in bizim ve dunya edebiyatindan kadin ve erkek yazarlar uzerine dusunceleri.. Hayatin akisina tepkileri.. ama Adalara bir ziyareti, ama kocasiyla tanistigi gece uzerine dusurdugu satirlar.
2) Adeta bilgilendirme adina yazdigi, post natal depresyon uzerine bilgiler.. Zaten bu noktaya 315 sayfalik kitabin neredeyse 240-250 sayfasinda geliyoruz.
3) Ve icindeki “parmak kadinlar” .. Yani bese altiya bolunmus ic benligi … Hirsli yani .. Pratik, Batli yani .. Sufi, Dogulu yani.. anacligi.. sehveti ..
Bunlarin ic catismalari.. Annelige “karar vermesinde”, bir kadin yazar anneligin hakkini verebilir mi dilemmasinda kafasinin etini yemeleri..
Ve sonunda demeye getirdigi de su ki.. O “depresyon” sayesinde icinde catisan farkli farkli “ben”lere ilimli yaklasmayi ogrenebiliyor.. Illa birinin birine darbe yapmasi ya da monarsi uygulamasi bitiyor.. “Demokrasi devri” basliyor.. Kitap, huzurla bitiyor.
Icimizde farkli farkli “ben”lerin carpismasi hepimizin hayatinin bir parcasi .. ama gunumuz Turk edebiyatinin dunyada en cok basilan seslerinden birinde, sayfa sayfa, bolum bolum bu “sembol”u okumak, acikcasi bir noktadan sonra beni baydi … Sinikligi biraz bastirilmis benligimin :) tum skeptikligini ortaya cikardi.. Cocuklari cok seviyorum ama “cocuksu” geldi.
Bu mudur yani, dedirtti. ;)
Ayn Rand ya da Lessing ya da Halide Edip Adivar ya da Istanbul balikcilari ya da Boston kutuphaneleri ya da “siyah sut akmasi” dehseti hakkinda yazarken daha kapila, kapila okudum Safak’i .. Ogrendim birseyler ve istedigi gibi bazen bir cumleyi okurken, bir oncekini unuttum.. Icimde onunla soylese soylese gittim.
ama ne yalan soyleyeyim keske su icinde kavga eden parmak kadinlar analojisini herseyin merkezine koymasaymis. ;) :((
If you enjoyed this post Subscribe to our feed
