HATİCE ABLAM. O GÜLÜMSEYEN YÜZÜ
Written on May 9, 2021 by ozan
HATİCE ABLAM. O GÜLÜMSEYEN YÜZÜ
Aklım anneciğimde, Küçük Evimize girdim.
Hastane için çıkmadan, bir kendime gelmeye.
Siyah beyaz deniz resmimiz altında fotoğrafını gördüm ve vuruldum!
(Babam koymuştur)
O eşsiz kahkahası ile bana bakıyordu, Hatice Ablam.
Vuruldum ve o fotoğrafta kalakaldım!
Lise yazlarıma denk geldi, Hatice Ablam’la tanışmam.. Yalıçıftlik’lerden gelmesine; içten, insanı içine çeken gülümsemesine hep çekildim.
Gurbet başladı. Daha az gelebildim. Ama bağımız hiç zayıflamadı.
Aliye Teyzem hislerinin yaza açılan penceresi idi belki.
Beni hep dikkatli dikkatli dinledi. Umürsadı. Gönülden sevdiğini hissettirdi.
Uzaklarda olduğum, kendi ailemizdeki hastalıklarla boğuştuğumuz bir ara duydum sanırım.
Hatice Abla’mı, bir kazada kaybetmiştik. Korkarım, bir arabanın çarpması ile.
Veda bile edemedim.
Son bir “Hatçe Ablaaa” diye bağıramadım yüzüne.
Daima içimde taşıyacağım.
Bir gülümseme, bir kahkaha, bir fotoğraf… Yerinize mihlayıverir sizi.
Son güne dek, o fotoğrafı “yanınızda” taşıyacağınızı hissedersiniz!
